نفسم پس میرود ...
نفسم پس میرود ، در بقلش میغلتم ؛ اندیشه هایم نامفهوم است ، از درد و لذت به هم میپیچم ، لبانم را از لبانش جدا میکنم ، نفسم بالا نمی اید !
متوجه شد ؛ خودم را از بغلش بیرون کشیدم و انچنان دادی کشیدم که شهوت از چهره اش پرید .
بیهوش شدم …
دهانم خوشک است ؛ درد شدیدی دارم چنان که وقت جمع و جور کردن افکارم را ندارم در ضمن این افکار چنان بی گانه مینمایند که گویی هیچ گاه از ان من نبوده اند .
دکتر های کارازمو با انواع دارو های ارام بخش به جانم افتاده اند ؛ از ان که موش ازمایش گاهی انان شوم سخت در وحشت ام ، اما دردم انچنان است که ؛ این وحشت را نیز با خود به خواب ببرم .
چشمانم باز نمیشوند … جامه سبز رنگی بر تن دارم ، دیگر دست و پاهایم فرمان بردار من نیستند …
آه … این دیگر نه منم و دیگر بدنم از ان من نیست ؛ من ارضا شده ام ، یک ارضای ابدی ؛ من مرده ام !
اما همیشه هوای ان به سرم بود که در به ارامی در تختی با فنر های فولاد و ملافه هایی از کتان بمیرم .
پزشکان بر سر بالینم سر گردانند ، نمیدانند اول مرا به زندگی بیاورند یا کودکم را …
بی صبرانه در انتظار دیدن کودک ، صبورانه در انتظار لحضه بدنیا امدنش ، صبر میکنم .
کودکم را از مامن 9 ماهه اش از بیرون اوردن … کودکم … کودکی که نوازش نخواهم کرد من هرگز .
دستی کودکم را هوشیار میکند … میگرید … گویا به مامن 9 ماه بی جانش با حسرت مینگرد .
حسرت مخور کودکم … تو نیز خواهی مرد .
اتاق از اهتزاز مرگ و افرینش چون رنگین کمانی ست.
نه نمی خواهم ، نمخواهم صورتش را به پارچه ای ببندند که به مرگی که در اوست خو کند ، اما دیگر در ان سودی نیست ، تو مرده ای … تو مرده ای برای ابد مانند همه مردگان روی زمین ؛ حتی دیگر خاطراتت هم تو را باز نخواند شناخت چرا که تو برای ابد مرده ای !
عدل چه تصویر بیرحمی ست : پیر تر میمیرد و جوان تر زنده میماند ؛ اما به نظر شخص ثالث مقبول میاید .
دیگر تابوتیست در حکم بسترش ، اتاقکی از پیش اماده ، او قبلا من بود ولی دیگر هیچ نیست .
همه بر سر خاکم میگرند ، میگریند به جز من و کودک … زیرا اگر نمگریستند خود را در مظان ان قرار میدادند که از مرگ چیزی عایدشان می شود.
کشیش بر سر خاک دعا میخواند … حیف که دیگر در توانم نیست از خود دفاع کنم ، گرچه در زندگی هم این کار هیچ ثمری نداشت .
براستی که منطق چیزی جز بازیچه نیست ، این منطق در زندگی من جز توجیه علایق و عقلانی جلوه دادن انها و در مواردی دیگر لباس فضیلت بر ضعف هایم بر تن کردن ، کار دیگه ای نکرد .
کودکم ، اولین و اخرین پندار من را گوش ده ، گرچه به زودی به باد فراموشی خواهی سپردش :
« عقابی که در دایره پهناور در هوا چرخ میزند و ماری بر او اویخته ، اما نه چون طعمه که چون دوست ، زیرا که خود را بر گردن عقاب حلقه بود . اینان جانوران تو اند ...
زندگی در میان انسان ها را بسی خطرناک تر از زیستن در میان جانوران یافتم ، تو نیز به جاهای خطرناک خواهی رفت بادا که این جانوران راه برت باشند ! کاش زیرک تر میبودی ، کاش مثل مار از بُن و بنیان زیرک میبودی ، پس از غرورت خواهش کن که همیشه با زیرکی ات دم ساز باشد ، و اگر زیرکی ات روزی از تو بگریزد – وای که او چه قدر گریز پاست – بادا که غرورت با جنونت پرواز کند. »[1]
در تابوتش میگذارند ، زرد موی و زرد روی ، با مردمکانی از فلز سرد …
. چنین گفت زرتشت – فردریش نیچه – ترجمه داریوش اشوری / انتشارات آگاه – چاپ سال 1383 / صفحه 52 – پیشگفتار زرتشت[1]